پس از اتهام افکنی غیرمسئولانه مجتبی ذوالنوری
هنوز دیدن بچه های قدیمی بزرگترین نعمت است برای کسی مثل من. در جریان انتخابات گفتند بچه ها توی سپاه امام علی کنار بیمارستان ابوذر اهواز جمعند. پرسیدم سخنران کیست؟ گفتند حاج آقا ذوالنور. نمی دانم چرا عادت کرده ام این طور مواقع حافظه ام را مرور کنم تا نام کسی را که می شنوم، در آن دیروزهای سخت حادثه جستجو کنم. بچه ها می گویند یا حافظه تو از کار افتاده یا نسل عوض شده چون هرچه میگردی، چیزی از این سخنران های چند سال اخیر پیدا نمی کنی. ولی من باز هم می گردم. بچه ها می گویند با این زیر و رو کردن اسم ها و کارنامه ها، خودت را اذیت می کنی. ولی من عادت کرده ام چهره شیرمردان دیروز و مستمعین امروز را از جلو چشمم بگذرانم. این بار هم گشتم، نبود. ولی گفتم می آیم؛ برای دیدن بچه های قدیمی.

رفتم. چند نفر از بچه ها را دیدم و بغلشان کردم. هم آن یکی را که پولدار بود و هم آن دیگری را که دنبال 600 هزار تومان پول دستی می گشت. یک گوشم هم به سخنران بود که فریاد می زد برای انتخابات و اینکه فقط فلانی باید رأی بیاورد وگرنه اسلام در خطر است. فریاد، فریاد، فریاد. لابلای صحبت هایش بود یا در پایانش، جمله ای گفت که مرا آتش زد؛ "اگر بچه های جنگ بخواهند به خاطر سابقه درخشان فرماندهی جنگ به ... رأی بدهند، از رأی فلانی کم می شود این خطرناک است". دنیا دور سرم چرخید.

سخنران همچنان فریاد می زد. فریاد، فریاد، فریاد. به دیروزها پرتاب شدم. غواصهای 17 ساله در تاریکی شب به رودخانه زده بودند. توی نیزارها دشمن به هر سایه ای، به هر تکانی شلیک می کرد. گلوله ای تن غواص را اگر می شکافت، حتی برای کمک خواستن از خودی ها فریاد نمی زد. خودش به دست خودش دهانش را پر از گل و لای و لجن می کرد؛ مبادا ناخواسته صدایی از گلویش خارج شود. مبادا جان بچه ها به خطر بیافتد. مبادا دشمن ردمان را بگیرد.

در دلم گفتم: مجتبی جان! کجا بودی که شیرمردان 17 ساله تیر می خوردند و فریاد نمی زدند. حالا تو تیر منافع سیاسی و جناحی ات را می اندازی و پشتش فریاد هم می زنی؟! فریاد نشان مردی نیست. آن هم در همایش هایی که حاضرانش نه برای شنیدن صحبت های دنیایی اهل سیاست و حزب بازی بلکه برای دیدن بچه های قدیمی آمده اند. درست است که نسل عوض شده ولی با خودت فکر کن اگر حتی یکی از آن "غواص های اروند عرفان و معرفت" در مجلس تو حضور داشته باشد، با فریادهای تو یاد چه چیز می افتد؟ مطمئناً یاد آن غواص شهید نمی افتد.

منبع