بزرگ ترین اشتباه را من کردم مقصر اصلی خودم بودم که فکر می کردم با ازدواج دخترم با یک فرد مقیم خارج از کشور و فرستادن او به آن دیار، می توانم به دیگران فخر بفروشم! من تنها دخترم را قربانی خودخواهی خودم کردم و باعث سیاه بخت شدن او شدم.

ای کاش می مردم و این روزها را نمی دیدم و...این جملات بخشی از اظهارات زن میانسالی بود که تنها دخترش را به عقد یک جوان ?? ساله که در کشور استرالیا زندگی می کرد، درآورد بی آن که شناخت کافی و لازم از او داشته باشد.چند قدم آن طرف تر، روی نیمکت کنار راهروی مجتمع قضایی خانواده نیز زن جوانی نشسته و سرش را روی دیوار گذاشته بود و به آرامی گریه می کرد.

گاهی از مادرش سوال می کرد هنوز وکیل مان نیامده است؟ وقتی جواب منفی مادر را می شنید، دوباره به فکر فرومی رفت و اشک می ریخت.به سراغ زن جوان رفتم تا از او درباره علت حضور و مراجعه اش به دادگاه سوال کنم، او که تمایل چندانی به گفت وگو کردن نداشت، گفت: هرچه می خواهید از مادرم بپرسید؛ او خودش از همه چیز خبر دارد و خیلی بهتر از من می تواند پاسخ تان را بدهد.

دوباره به سراغ مادرش رفتم و از او در این باره پرسیدم.زن میانسال که مشخص بود رنج فراوانی را متحمل شده است و آثار ندامت و پشیمانی در رفتار و گفتارش به خوبی مشاهده می شد، گفت: راستش را بخواهید مقصر اصلی در این ماجرا من بودم که تنها دختر و پاره تن خودم را قربانی خودخواهی ها و عقده های درونی ام کردم و بعد ادامه داد: اجازه بدهید قبل از این که درباره دختر بخت برگشته ام صحبت کنم به موضوعی اشاره کنم که در گذشته برایم اتفاق افتاد و باعث شد که من به یک فرد عقده ای مبدل شوم؛ اتفاقی که باعث شد مرتکب بزرگ ترین اشتباه در زندگی ام بشوم و دخترم را به این حال و روز بیندازم. به این امید که مادران دیگر مرتکب چنین اشتباهات غیرقابل جبرانی نشوند.

واقعیت این است که ?? سال قبل هنگامی که هجده سال بیشتر نداشتم و تازه دیپلم متوسطه خود را گرفته بودم، یکی از اقوام به همراه خانواده به خانه ما آمدند و مرا برای پسر بیست و دو ساله خود که جوان سربه راه و درس خوانی بود و از هر حیث می توانست همسر شایسته ای باشد، خواستگاری کردند.

وی در آن زمان در یکی از دانشگاه های کشور انگلیس تحصیل می کرد و شرایط مالی خوبی هم داشت. اما متاسفانه پدر و مادرم به این دلیل که قادر به تحمل دوری من از خودشان نبودند راضی به این امر نشدند و به آن ها جواب رد دادند!این در حالی بود که او پس از مدتی ازدواج کرد و بعد هم همسرش را به کشور یاد شده برد و زندگی مشترک شان را با یکدیگر آغاز کردند!
آن دو زندگی خوبی را در کنار هم سپری می کنند و صاحب یک پسر و یک دختر هم شده اند. از همه این ها گذشته دختری که به همسری پسرعمه مادرم درآمد، از هم کلاسی های خود من در دوران راهنمایی و دبیرستان بود که توانسته است در رشته مورد علاقه اش در انگلیس به تحصیلات خود ادامه دهد و فارغ التحصیل شود.
من در طول این همه سال همیشه به این موضوع فکر می کردم که اگر پدر و مادرم قدری گذشت داشتند و مدتی دوری ام را تحمل می کردند، من الان جای هم کلاسی ام می بودم. ولی به هر حال قسمت من از زندگی این نبود و سرنوشت من هم به گونه دیگری رقم خورد. 

یک سال و اندی از این ماجرا که همچنان فکر مرا به خود مشغول کرده بود گذشت که من نیز ازدواج کردم. جوانی که در آن هنگام معلم مدرسه ابتدایی برادر کوچکم بود، خانواده اش را به عنوان خواستگار به خانه مان فرستاد که من نیز جواب مثبت دادم و قدم به خانه بخت گذاشتم و زندگی ساده ای را در کنار همسرم آغاز کردم. تمام سعی من هم بر این بود که خودم را با شرایط زندگی جدیدم وفق دهم و به ماجرایی که ماه ها افکارم را به خود مشغول کرده بود، فکر نکنم! ولی با تمام این حرف ها در مواقعی که با عمه یا دخترعمه ها و یا حتی دوعروس عمه مادرم مواجه می شدم و از خوشبخت شدن عروس شان برایم تعریف می کردند، دوباره فکرم مشغول می شد. آن ها همیشه از زندگی مجلل و داشته های او حرف می زدند و می گفتند که این زندگی قشنگ می بایست از آن تو می شد که خیلی بیشتر از فلانی لیاقتش را داشتی. با شنیدن این حرف ها به آن دختر حسادت می کردم. تمام این مسائل باعث عقده ای شدن من شده بود. 

سال ها یکی پس از دیگری سپری می شد و ثمره زندگی من با همسر فرهنگی ام چهار فرزند بود سه پسر و یک دختر به نام آرزو که با دست خودم او را سیاه بخت کردم. اخلاق و رفتار پسندیده همراه با نجابت آرزو باعث شده بود که او از سن شانزده سالگی خواستگاران زیادی داشته باشد، ولی من برایش رویاهای زیادی درسر داشتم! دلم می خواست او به چیزهایی که من می توانستم داشته باشم ولی در طول زندگی از آن محروم بودم، برسد!از این رو با این که در طول دو سه سال قبل از این ازدواج خواستگارهای مناسبی هم برایش آمدند، من به هر یک از آن ها به هر بهانه ای که بود جواب رد می دادم.
به یکی می گفتم می خواهد تحصیل کند، به آن یکی می گفتم خودش مایل به ازدواج نیست و به خواستگار دیگری می گفتم دلش می خواهد به جای ازدواج کردن شاغل شود و... با این قبیل بهانه ها تمامی آن ها را رد کردم و منتظر پیدا شدن یک خواستگار ایده آل و در عین حال خیالی بودم. 

بعدازظهر یکی از روزهای تابستان سال 1383 بود که زنگ تلفن خانه مان به صدا درآمد و خانمی پس از سلام و احوالپرسی گرم اظهار داشت:خانم... دختر خانم شما را در یک مجلس عروسی دیده ایم که از او خوشمان آمده است و حالا تصمیم گرفته ایم که اگر اجازه می دهید برای امر خیر خدمت برسیم. 
البته باید عرض کنم که پسر من چند سالی است که در خارج از کشور تحصیل و زندگی می کند و ما قصد داریم همسر مناسبی که اهل شهر و دیار خودمان باشد برایش پیدا کنیم.البته این را هم عرض کنم که اگر دختر خانم شما قسمت ما شد باید برای زندگی در آن کشور خودش را آماده کند. پرسیدم پسرتان در کدام کشور زندگی می کند؟ خانم تماس گیرنده جواب داد: پسرم که در حال حاضر ?? سال دارد، در شهر ملبورن (استرالیا) زندگی می کند! من که با شنیدن جمله خارج کشور و حرف های خانم مزبور زبانم بند آمده بود، در حالی که سعی می کردم به خودم مسلط شوم، در جواب به او گفتم: اجازه بدهید هم با پدر و هم با دخترم در این باره صحبت کنم؛ اگر راضی به این امر بودند در تماس بعدی نتیجه را خدمتتان عرض کنم.اگر راستش را بخواهید، آن روز از خوشحالی در پوستم نمی گنجیدم! با خود می گفتم بالاخره آن خواستگار پیدا شد و آمد که ای کاش پیدا نشده بود و نمی آمد! 

فردای آن روز که دوباره خانم موردنظر با من تماس گرفت، آدرس خانه را دادم و زمانی را هم معین کردم و این گونه بود که روز بعد سه خانم یکی میانسال و دو زن جوان زنگ در خانه ما را به صدا درآوردند و به خانه مان آمدند!آن ها همراه با خود تعدادی عکس از یک جوان خوش قیافه در مکان های مختلف هم آورده بودند، یکی از عکس ها او را در خانه ای زیبا نشان می داد و عکس دیگر او پشت فرمان یک خودروی شیک و عکس بعدی هم پشت میز یک دفتر کار گرفته شده بود. 
چند عکس هم او را در تیپ های مختلف در نقاط زیبا و یک پارک شهر دیدنی در شهر ملبورن استرالیا که محل زندگی او بود، نشان می داد! خواستگارها در همان حال که عکس ها را به من نشان می دادند کلی هم از خصوصیات اخلاقی و دست و دلبازی این جوان تعریف می کردند و می گفتند که وی از سال ???? و از سن بیست سالگی به کشور استرالیا رفته و در آن جا به ادامه تحصیل پرداخته و شغل مناسب و آبرومندانه ای هم پیدا کرده است. در حال حاضر نیز هم درس می خواند و هم در یک شرکت معتبر چند ملیتی مشغول به کار است و از شرایط مالی خوبی هم برخوردار می باشد؛ الان نیز می خواهد به زندگی اش سر و سامانی بدهد.