نیاز به هیاهو نیست. وقتی با قلبت سخن می گویی داد می‌زنی؟ خدا از قلبت هم به تو نزدیک‌تر است. همیشه بین تو و قلبت است. قبل از این که قلبت بشنود، خدا می‌شنود صدایت را. می‌داند همه رازهای سر به مهرت را. هر چند رازهایی که در دلت زاییده می‌شود و توی دلت دفن می‌‌گردد. خودش گفت: «...و نحن أقرب لیه من حبل الورید» «...ما به او( انسان) از رگ قلبش(گردنش) نزدیکتریم!» و باز برای این که از دودلی رهایی یابی گفت: «و اعلموا أن ا... یحول بین المرء و قلبه ...» «بدانید خداوند بین انسان و قلبش حائل مشود...» او از همه اندیشه‌ها و نیات و وسوسههای که از قلب ما مگذرد آگاه است.

و امام راستین علی (ع) هم پیش از درخواست چیزی از خدا، می گفت:« ای کسی که او از رگ گردن به من نزدیک‌تر است! ای کسی که میان انسان و دلش حایل می‌شود!...» منظور از قلب هم باطن آدمی است نه همین قلب صنوبری.

ابو حنیفه به امام صادق (ع) گفت: من فرزندت موس (ع) را دیدم که نماز مخواند، و مردم از جلو او می گذشتند و آن ها را از این کار باز نمی‌داشت، و این کار خوبی نیست. امام صادق (ع) گفت: فرزندم موس را نزدم فراخوانید، امام صادق (ع) سخن ابو حنیفه را برا فرزندش موس ابن جعفر (ع) بازگو کرد، وی در پاسخ گفت:«ای پدر! کس که من برا او نماز مخواندم از آن ها به من نزدیکتر بود، چنان که خداوند متعال مفرماید: ما به انسان از رگ قلب او نزدیکتریم.» امام صادق (ع) او را در آغوش گرفت، و فرمود: « فرزندم! پدر و مادرم به فدایت باد، ا کس که اسرار اله در قلبت به ودیعت نهاده شده است»

منبع